Paroizolacja polietylenowa

Paroizolacja (lub paroizolacja) to dowolny materiał stosowany do izolacji przeciwwilgociowej, zwykle arkusz z tworzywa sztucznego lub folii, który jest odporny na dyfuzję wilgoci przez ściany, podłogę, sufit lub zespoły dachowe budynków, aby zapobiec kondensacji śródmiąższowej i opakowaniu. Technicznie rzecz biorąc, wiele z tych materiałów to jedynie opóźniacze pary, ponieważ mają one różny stopień przepuszczalności.

Materiały charakteryzują się współczynnikiem przepuszczalności pary wodnej (MVTR) ustalonym za pomocą standardowych metod testowych. Jednym z powszechnych zestawów jednostek jest g/m²·dzień lub g/100in²·dzień. Przepuszczalność można wyrazić w trwałej ondulacji, mierze szybkości przenikania pary wodnej przez materiał (1,0 US perm = 1,0 ziarno/stopę kwadratową·godzinę·cal rtęci ≈ 57 SI perm = 57 ng/s·m2·Pa ). Amerykańskie przepisy budowlane klasyfikują opóźniacze pary jako posiadające przepuszczalność pary wodnej wynoszącą 1 perm lub mniej, gdy są testowane zgodnie ze środkiem osuszającym ASTM E96 lub metodą suchego kubka.[1] Materiały opóźniające parowanie dzieli się ogólnie na:

Nieprzepuszczalne (≤1 US perm lub ≤57 SI perm) – np. papier pakowy na podłożu asfaltowym, powłoki elastomerowe, farby paroizolacyjne, farby olejne, winylowe pokrycia ścienne, polistyren ekstrudowany, sklejka, płyta OSB;

Półprzepuszczalne (1-10 US perm lub 57-570 SI perm) – takie jak nielakierowany polistyren ekspandowany, izocyjanurany z włóknami, ciężkie papiery budowlane impregnowane asfaltem, niektóre farby na bazie lateksu);

Przepuszczalne (>10 US dop. lub >570 SI dop.) – takie jak niepomalowane płyty gipsowe i tynk, nielakierowana izolacja z włókna szklanego, izolacja celulozowa, niemalowany sztukaterie, powłoki cementowe, poliolefiny typu spunbonded lub niektóre zewnętrzne folie barierowe na bazie polimerów.